Ik ben geboren op 11 oktober 1981 in Gent. Toch zou ik nog 18 jaar moeten wachten vooraleer ik mijn stad ook mijn thuis kon noemen. Mijn wieg stond in Aalter, en daar zou ik ook school lopen en mijn eerste stappen binnen Groen zetten. Terwijl ik met mijn kameraadjes graag ‘schooltje’ speelde, ontpopte mijn idool Madonna zich tot een wereldster. De Koude Oorlog liep stilaan ten einde, en de beelden van uitgehongerde Afrikaanse kinderen gingen de wereld rond.
De Golfoorlog van 1990 was de eerste gebeurtenis die me uit mijn kinderdroom haalde. De beelden van bombardementen en brandende oliebronnen zijn me altijd bijgebleven. De oorlog zorgde ook voor stof tot discussie tussen mij, mijn 4 oudere broers en mijn ouders. Want ten huize Willaert werd heel wat ‘gedebatteerd’. En zonder zinnige argumenten kon je ook aan de eettafel geen gelijk halen. Of het nu ging over de opkomst van extreem-rechts, de doodstraf in de VS, Franse kernproeven in de Zuidzee of andersglobalisme… argumenteren moest je!
In Bellem, de Aalterse deelgemeente waar ik woonde, ben ik naar de kleuterschool en de lagere school geweest. Daarna wenkte de ‘grote school’ in Aalter. Na schooltijd ging ik naar de muziekschool en was ik actief in jeugdhuis Kadans. Zowel op school als in het jeugdhuis nam ik graag de actuele problemen op de korrel. Al vroeg groeide het besef dat actie het beste strijdmiddel was. Zo heb ik tientallen brieven geschreven voor Amnesty International. Ik nam de verdediging op mij van mensen die anders niet gehoord worden. Reacties als ‘dit haalt toch niks uit’ sloeg ik in de wind. Ik wilde vanuit een gevoel van verontwaardiging net anderen aanzetten om ook brieven te schrijven.
Toen al wist ik dat (politieke) actie wel degelijk een verschil kan maken. Dat had de Congolese politicus Patrice Lumumba, een figuur waar ik enorm naar opkijk, ook begrepen. Lumumba's legendarische speech tijdens de officiële plechtigheid van de onafhankelijkheidsverklaring op 30 juni 1960 bezorgt me nog kippenvel. Lumumba drukte een gevoel van vernedering zeer treffend uit. En dat gevoel kennen heel veel mensen: een kind dat met een lege brooddoos naar school vertrekt, ouders die met een leefloon de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen of een Afrikaanse boer die de rekening van milieuvervuiling en klimaatsverandering betaalt.
In oktober 1999 was het moment aangebroken om het Aalterse nest te verlaten. Ik trok op kot naar Gent en ging er op de universiteit Afrikaanse talen en culturen studeren. Ik raakte enorm geboeid door de rijkdom van meertaligheid. Maar daarnaast was ik ook misnoegd over de manier waarop scholen vanuit een enge ideologie deze rijkdom negeerden. De vaak problematische relatie tussen taal(onderwijs) en ideologie in het onthaalonderwijs voor anderstalige nieuwkomers vormde het onderwerp van mijn licentitaatsverhandeling. Na mijn studie Afrikanistiek heb ik nog een postgraduaat in de taalwetenschappen behaald. Ik behaalde ook mijn lerarendiploma. Brussel, Blankenberge, Gent… mijn actieterrein als kersverse lerares was heel wijd. In die periode ging ik ook aan de slag bij de Pedagogische Begeleidingsdienst van de stad Gent, waar ik werkte als wetenschappelijk medewerker en coach voor het project ‘Thuistaal in onderwijs’. De pijnlijke vaststelling dat kinderen de boot missen omdat hun Nederlands niet goed genoeg is en omdat er geen plaats is voor hun thuistaal in het onderwijs, was mijn motief.
In juli 2011 kon ik mijn engagement voor mensen die uit de boot dreigen te vallen nog versterken. Ik werd namelijk verkozen tot OCMW-raadslid. Mijn bezorgdheid over de te lage vervangingsinkomens en mijn verontwaardiging over de reusachtige kloof tussen arm en rijk waren de belangrijkste drijfveren om de stap naar dit mandaat te zetten.
En toen kwamen de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012. Een zege voor Groen in Gent, want we haalden maar liefst 11 zetels! Ik raakte na een intense campagne verkozen in de gemeenteraad. Maar ik besloot om dit mandaat in te ruilen voor dat van fractieleider in de OCMW-raad en plaatsvervangend voorzitter van het Gentse OCMW. Daar wilde ik immers mijn werk verder zetten. Sinds onze deelname aan de coalitie in Gent kunnen we met Groen echt een verschil maken. Met de voltallige OCMW-raad keurden we op initiatief van Groen een motie goed om de leeflonen op te trekken naar een menswaardig niveau. De leeflonen liggen onder de armoedegrens: iedereen weet dit, maar weinigen doen er iets aan. Daarom geven wij in Gent extra financiële steun bovenop het leefloon. En uiteraard ben ik ook trots dat we in Gentse scholen blijven werken aan een positieve houding ten opzichte van meertaligheid.
In 2014 werd ik voor de eerste keer verkozen als Kamerlid. Tijdens deze legislatuur focuste ik me op de dossiers werkbaar werk, armoedebestrijding en gelijke kansen. Bovendien schreef ik het boek Gezonde loopbanen, waarbij ik mijn visie op loopbanen van de toekomst uit de doeken doe aan de hand van 12 getuigenissen.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen in oktober 2018 werd ik herverkozen als gemeenteraadslid in Gent. Kort daarna startte de campagne voor de regionale en federale verkiezingen van mei 2019. De Ecolo-Groen fractie in de Kamer groeide maar liefst van 12 naar 21 parlementsleden!
Ik heb me in de kamer sedertdien ingezet voor de thema’s sociale zaken, armoedebestrijding, werkbaar werk en pensioenen. Sedert mei 2022 ben ik schepen in Gent. Ik volgde er Elke Decruynaere op als schepen van Onderwijs, Opvoeding, Gezinsbeleid en Outreachend Werk. Ik ben blij dat ik heel praktisch aan het werk kan in Gent, de mooiste stad van het land ; ) Ik zal me volop inzetten om er te zijn voor de Gentenaars, en zeker voor die Gentenaars die soms een woordvoerder missen.
Evita
