Elke donderdag zit ik in de Kamer op een drietal meter van enkele collega's, die in hun tussenkomsten systematisch angst zaaien, racisme normaliseren en polarisatie tussen mensen promoten. Ik weet dat veel van hun standpunten zich hebben verspreid bij andere partijen en dat mensen intussen 'gewend' zijn geraakt aan het Vlaams Belang. Het zij zo, maar persoonlijk weet ik tot de dag van vandaag niet wat er normaal is aan een dergelijk discours.  Waar ik op een doordeweekse dag dus al moeite heb met het Vlaams Belang, was ik ronduit gedegouteerd door de acties van Filip Dewinter afgelopen week.  Ik moest overal in het nieuws zien hoe mijn 'collega' doodleuk op de koffie ging bij massamoordenaar Assad.

Ik moest lezen op twitter dat ik een collega in de Kamer heb die President Assad "een moedig en indrukwekkend man" noemt. Wat is er indrukwekkend aan een man die verantwoordelijk geacht wordt voor minstens 80% van de Syrische burgerslachtoffers? Wat is er moedig aan het bombarderen van burgers met olievatbommen? Wat is er indrukwekkend aan folteren en ophangen in een staatsgevangenis van zeker 13.000 dissidenten om aan de macht te blijven? Wat is er bewonderenswaardig aan een regering die IS gedurende jaren heeft getolereerd om nadien elke opposant terrorist te noemen?

Een gezellige babbel moet het geweest zijn, met de man die chemische wapens inzet tegen zijn eigen bevolkingEen ontspannen gesprek, met een president die 4 miljoen van zijn inwoners naar het buitenland heeft doen vluchten, en nog eens 7,5 miljoen binnen eigen land het huis uit heeft gejaagd.Een leuke namiddag, met de staatsman die de totale vernietiging van Aleppo op zijn geweten heeft.

Natuurlijk weet ik dat de heer Dewinter enkel naar Syrië trok om te choqueren en zo veel mogelijk media-aandacht te oogsten. Misschien zou het me niet meer mogen verbazen dat mensen tot zo weinig empathie en menselijkheid in staat zijn. Misschien zou ik als politica al geleerd moeten hebben dat sommigen er geen graten in zien om handen te schudden met de grootste misdadigers. Maar mag ik het alsjeblieft nog wel degoutant vinden? 

Ik zie mensen de schouders ophalen bij het zien van de beelden van een grijnzende Dewinter die de hand schudt van een massamoordenaar, strak in het pak. Maar kunnen we ons hier alsjebllieft niét bij neerleggen? Kunnen we dit gewoon niet, nooit, jamais als normaal gaan beschouwen?

Donderdagmiddag zit ik weer op enkele meters afstand van een man, die ik collega moet noemen, die de afgelopen week koffie ging drinken met een massamoordenaar. Daar zal ik nooit aan wennen.