Welkom in de Belgische politiek anno 2017. Waar lichaamsbedekkende badkleding kordater aangepakt wordt dan de immer stijgende armoede.   Waar mensenlevens minder belangrijk zijn dan de volgende verkiezingen. Waar meerderheidspolitici elkaar en de oppositie dagelijks uitschelden.  hoe zijn we dit soort communicatie in vredesnaam op zo'n korte tijd normaal gaan vinden?

Waar het onafhankelijk gelijkheidsorgaan Unia systematisch als politieke schietschijf wordt gebruikt.Als Belgische politica herken ik me niet in dit soort discours. En vraag ik me af:

Kijkt u nog naar het nieuws? Leest u nog de krant? Twitter? Andere sociale media? Meer en meer mensen in mijn omgeving laten me weten dat ze afhaken. Dat ze die constante stroom van gal spuwen steeds moeilijker aankunnen. Wil ik terug naar een tijd waarin alles in achterkamers werd besproken en de burger het raden had naar wie waarom wat besloot? Uiteraard niet. Maar sta me toe om heimwee te hebben naar een minimum aan respect voor een andere mening en enige elementaire beleefdheid wanneer men het over iemand anders heeft.

10 jaar geleden - ik heb er het krantenarchief even op geraadpleegd - werd er ook al regelmatig bericht over adviezen van het toenmalige Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, nu Unia. Uiteraard was er ook toen discussie over die adviezen. Maar geen énkele keer las ik dat de meerderheidspartijen de legitimiteit van het instituut in vraag stelden. Laat staan dat ze het belachelijk maakten. 

Vandaag laat de grootste meerderheidspartij in Vlaanderen geen enkele kans voorbijgaan om Unia, een onafhankelijke - ik spel het nog even: on-af-han-ke-lijk - e - openbare instelling die discriminatie bestrijdt en gelijke kansen bevordert, te kleineren. Op een schaamteloze manier. Het ergste is misschien nog wel dat niet de inhoud maar de persoon en de organisatie tot schietschijf worden gemaakt. Het lijkt wel: hoe platter, hoe beter. Het gebeurt wekelijks, soms bijna dagelijks, én door verschillende N-VA-ers, van gewone parlementsleden tot leden van de regering, en dan bij uitstek de staatssecretaris voor gelijke kansen zelf.

Het is me intussen duidelijk geworden dat de beroemde N-VA-slogan 'kracht van verandering' effectief gewerkt heeft. Er is inderdaad veel veranderd, op korte tijd.

Onze representatieve democratie wordt door N-VA nu als volgt ingevuld: wij hebben het voor het zeggen, en wie niet denkt zoals ons, die maken we gewoon belachelijk. Niet op inhoud, niet op de bal, maar gewoon voluit op de man. Of het nu gaat om een onafhankelijke openbare instelling, een collega-minister, of een bevolkingsgroep. 

Neem de eeuwigdurende saga van vrouwen en hun kledij. Wereldwijd krijgen vrouwen het vaak te verduren omdat ze volgens mannen te weinig kleren aanhebben, in België leggen we regeltjes op omdat we vinden dat vrouwen te véél kleren aanhebben. Overal ten lande springen N-VA-mandatarissen op de barricaden om het verbod op te veel stof aan je lichaam in het zwembad te handhaven. Niet omwille van hygiëne of andere praktische bezwaren, maar omdat zij beslist hebben dat eventuele onderdrukking moet worden bestreden met... een ander soort onderdrukking. Word ik zelf wild van een boerkini? Nee. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. In tegenstelling tot N-VA accepteer ik dat sommige mensen anders denken en handelen dan ik, zonder dat per definitie minderwaardig te vinden. In tegenstelling tot N-VA geloof ik in dialoog en respect voor andere meningen. Worden sommige vrouwen onder druk gezet om in een boerkini te gaan zwemmen. Ongetwijfeld. Voor hen is het alternatief: niet gaan zwemmen. Vinden we dat dan beter? En al die vrouwen die, om welke reden dan ook, wél helemaal autonoom beslissen dat ze zich comfortabeler voelen met wat meer stof in het zwembad: moeten we dat echt gaan verbieden? In de feiten blijft het gewoon niet uit te leggen: vrouwen worden verplicht een boerkini te dragen, dus gaan we ze verplichten géén boerkini te dragen. Vuur met vuur bestrijden dus.  Wij gaan uit van zelfbeschikking. En dan ben ik het helemaal eens met de analyse van Furia dat de strijd van vrouwen in bepaalde moslimlanden voor de zelfbeschikking om de hoofddoek te mogen afleggen dezelfde strijd van vrouwen in het westen is voor de zelfbeschikking om überhaupt een hoofddoek te mogen dragen. 

Kijk, mijn probleem is niét dat collega-politici een andere mening hebben. Integendeel. Ik geloof absoluut dat discussies over standpunten en ideologieën ons allemaal ten goede zouden kunnen komen, dat ons land en de wereld er beter van zou kunnen worden. Maar niet zoals er op dit moment gediscussieerd wordt. Schelden helpt de wereld niet vooruit. Anderen belachelijk maken helpt de wereld niet vooruit.