'Iedereen , maar de allerzwaksten worden gespaard', luidt het mantra dat de federale regering de voorbije weken verschillende keren liet horen. Helaas tonen de cijfers iets helemaal anders aan, zeker wanneer ook de besparingsmaatregelen van de Vlaamse regering worden meegerekend.

Michel I verzacht de indexsprong wel voor mensen met een beperking, personen met een leefloon en voor de laagste pensioenen, en trekt volgend jaar ook 300 miljoen euro uit voor een verhoging van hun uitkering. Maar die sociale correcties zijn ruim onvoldoende om een reeks andere maatregelen teniet te doen. 

Ten eerste door een resem Vlaamse maatregelen. De Vlaamse regering keurde immers een hele waaier aan besparingen goed zoals de hogere energiefactuur, de duurdere zorgpremie, een hoger inschrijvingsgeld voor studenten, niet-indexering van de kinderbijslag en duurder openbaar vervoer.

Ten tweede via de belastingen voor bepaalde groepen. De federale regering voorziet immers voor maar liefst 1,6 miljoen mensen met een uitkering een hogere belasting door een aanpassing van de fiscale bonus van vervangingsinkomens. Dit zal leiden tot een jaarlijks verlies van 120 euro voor gepensioneerden, bruggepensioneerden en werkzoekenden, en 150 euro voor zieken en mensen met een handicap, naargelang hun situatie en vanaf 2018.

Mensen die een leefloon krijgen, personen met een handicap en de laagste pensioenen, die nu al onder of net boven de armoedegrens zitten, zien hun koopkracht er zo netto nog op achteruitgaan, ondanks de sociale correcties. Zelfs voor hen is er sprake van sociale achteruitgang, in tegenstelling tot de 'sociale vooruitgang' waar CD&V en N-VA prat op gaan.

Maar het allerzwaarst getroffen zijn de werkzoekenden en de grootste groep gepensioneerden: voor hen gelden namelijk de eerder genoemde sociale correcties niet of nauwelijks. Zij zullen wél de indexsprong moeten slikken. Ze zullen ook de gewijzigde fiscale behandeling van vervangingsinkomens moeten slikken. En ook voor hen worden alle genoemde facturen duurder. Voor deze groepen is er dus nog meer dan voor de (aller)zwaksten sprake van sociale achteruitgang.

Dat de regeringen in hun besparingsijver de allerzwaksten onder ons ontzien, klopt dus helemaal niet. Wie het nu al moeilijk heeft en zelfs onder de armoedegrens leeft, wordt nog dieper in de put geduwd.

Twee voorbeelden, die onze analyse verduidelijken: